Η νεοφερμένη χρήση και κατάχρηση του υπερθετικού βαθμού -«βέλτιστες πρακτικές» «άριστοι», «τάχιστα»- κρύβει αυτό που ξέρουμε όλοι μας. Απαράδεκτες πρακτικές, μετριοκρατία, απίστευτες γραφειοκρατικές αργοπορίες, ένα...χάος ακινησίας, ευθυνοφοβίας και απραξίας. Το βαθύ κράτος, το ρηχό κράτος, το μεγαλύτερο τμήμα της Αυτοδιοίκησης, προσωπάρχες, διευθυντές, σωματειάρχες, κάθε μορφής αρχηγοί, αυτοί που δίνουν άδειες, αυτοί που κανονίζουν τους εκπρόθεσμους, τους απορριφθέντες, τους προσληφθέντες, τους εγκεκριμένους κ.λπ., υπερκαθορίζονται από τις κομματικές ισορροπίες, τις επικράτειες κομματικής ισχύος. Σιγά την ανακάλυψη. Στα «ανθελληνικά» ο Ροΐδης κάνει σπαρταριστές περιγραφές του φαινομένου. Ο θεατρικός Βυζάντιος τον 19ο αιώνα επίσης.
Στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τους διευθυντές στις σχολικές μονάδες πολλοί βουλευτές ανέσυραν από τα αρχεία τους καταγγελίες είτε του ΠΑΣΟΚ για τη Ν.Δ. είτε της Νέας Δημοκρατίας για το ΠΑΣΟΚ, όπου ο ένας κατηγορούσε τον άλλον για «κομματικούς εγκάθετους» στα διάφορα πόστα της εκπαίδευσης. «Βγάζετε τους δικούς μας και βάζετε δικούς σας». Μύλος. Ίσως δεν χρειαζόταν η ανάκληση από το αρχείο των αλληλοκαταγγελιών μεταξύ των παλαιών κομμάτων εξουσίας, αφού αρκεί το βίωμα του καθενός.
Πήγαιναν υποψήφιοι, κατέθεταν τα χαρτιά κι έτρωγαν μια θαυμάσια πόρτα. Φυσικά δεν έπαιρναν ποτέ τεκμηρίωση για την άρνηση. Ο καθένας έχει γραμμένο στο βιογραφικό του τέτοιες αρνήσεις, τέτοιες απορρίψεις. Αλλά και άλλες, διαφορετικής μορφής: «Δεν γίνεται, λυπάμαι», «Δεν είμαι αρμόδιος» κ.λπ. Μια υπόθεση ωριμάζει αργά, δύσκολα, δυσκοίλια. Μάλλον ποτέ και κανείς δεν ζήτησε κάτι και να το κατάφερε με την πρώτη. Και ίσως ποτέ κανείς «άστεγος» από κόμμα δεν διεκδίκησε και πήρε κάτι.
Είναι γνωστό ότι το Βέλγιο ήταν έναν χρόνο χωρίς κυβέρνηση και το σύστημα της χώρας λειτουργούσε. Στην Ιταλία υπήρξαν περίοδοι που ανά εξάμηνο είχαμε αλλαγή κυβέρνησης. Η χώρα λειτουργούσε. Εδώ, στον τόπο μας, στις παρυφές τον εκλογικών αναμετρήσεων, των αλλαγών, σταματάνε όλα. Δεν δουλεύει τίποτα. Η αγκίστρωση στο διάδοχο κομματικό σχήμα, η ομηρεία, η αιχμαλωσία, είναι ανεξήγητα;
Ως γνωστόν δεν διαμορφώθηκαν ισχυρές παραγωγικές τάξεις ώστε, ακόμα κι όταν η πολιτική εξουσία αδρανεί, να μπορούν «να σύρουν» τη χώρα. Δηλαδή η έλλειψη ισχυρών παραγωγικών τάξεων, ιδίως η ισχνή και μεταπρατική αστική τάξη, δεν μπόρεσε να επιβάλει ένα λειτουργικό διοικητικό σύστημα, μια στοιχειωδώς οργανωμένη θεσμική πραγματικότητα και ένα πιο λειτουργικό πολιτικό σύστημα.
Όμως εξίσου δυνατός ισχυρισμός είναι και ο αντίστροφος: Το καλοσχεδιασμένα πολύνομο διοικητικό χάος δεν παρήχθη, αλλά παρήγαγε. Ροκάνισε την παραγωγική ρώμη και άδειασε το πολιτικό σύστημα από τις δυνατότητές του. Μάλλον πρόκειται για πολλές αμοιβαιότητες και αλληλοακυρώσεις που διαμορφώνουν το οικονομικό, πολιτικό, διοικητικό μηδέν. Πώς γλιτώνει κανείς; Πολλοί φεύγουν από τη χώρα. Άλλοι φεύγουν από τον μάταιο τούτο κόσμο. Πολλοί βγαίνουν εκτός συστήματος. Κάποιοι άτυχοι και ταλαιπωρημένοι δεν μπορούν τίποτε απ’ όλα. Κάθονται μόνοι στις εκνευρισμένες ουρές, παίρνουν στα χέρια τα ακατάληπτα υπηρεσιακά μπιλιέτα, παλεύουν να λύσουν ένα θέμα, πάνε στον βουλευτή, στον δήμαρχο και στον (πιο προνομιούχο και προφυλαγμένο) περιφερειάρχη, τρέχουν στα κομματόσκυλα, χώνουν στον επιταχυντή (διεκπεραιώσεις λέγεται στην πιάτσα), ξαναγυρνάνε για να ρυθμίσουν για να βρεθεί το χαρτί που λείπει, το δικαιολογητικό που το 'σκασε από την τσάντα ή έφυγε από το ράφι της υπηρεσίας, τρέχουν, γυρνάνε, απελπίζονται, χάνουν προθεσμίες (λόγοι «υγείας», δεν το πήρα είδηση, να γίνει μια ρύθμιση να δικαιολογηθεί το εκπρόθεσμο κ.λπ.). Η χώρα είναι κουρασμένη. Και κινδυνεύει να την πάρει ο ύπνος στο τιμόνι...
πηγή:avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου