Το «είναι», το «φαίνεσθαι» και η κληρωτίδα των σημαιοφόρων

Από χθες ορυμαγδός παντού για την κληρωτίδα που προβλέπεται σχετικά με την επιλογή των σημαιοφόρων/παραστατών από το νέο Π.Δ 79/2017 κυρίως μεταξύ των κομμάτων αλλά και στα Μέσα Ενημέρωσης όπου ο καθένας αντιδρά κατά την ιδέα του, την αντίληψή του, την εμπειρία του, το υπόβαθρό του.

Οι εκπαιδευτικοί φορείς όμως δεν είπαν κουβέντα! Οι απλοί εκπαιδευτικοί επίσης. Γιατί δεν σας κάνει εντύπωση ;

Είναι μήπως γιατί γνωρίζουν ότι όλος αυτός ο πόλεμος είναι περί “όνου σκιάς” χωρίς πραγματικό περιεχόμενο αφού στην πραγματικότητα τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας ή αλλάζουν ελάχιστα ;

Και εξηγούμαι:

Άριστοι εδώ και δυο δεκαετίες τουλάχιστον στο δημοτικό είναι όλοι! Ή σχεδόν όλοι.

Στατιστικά αν το έβλεπε κανείς θα μετρούσε τους «άριστους» στο 85%. 

Οι υπόλοιποι βέβαια είναι απλώς «πολύ καλοί»!

Αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε «κατάταξη» ή «αξιολόγηση» από την οποία να προκύπτει η αριστεία και να δικαιολογείται η σημαία δεν υπάρχει, ιδιαίτερα σε μικρά σχολεία ή σε μικρές τάξεις (που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών τάξεων) αφού με το ισχύον σύστημα, με το ζόρι συμπληρώνεται ο απαιτούμενος αριθμός σημαιοφόρων/παραστατών/καταθετών (εφόσον χρειάζονται τουλάχιστον 14 μαθητές) ετησίως.

Είναι τουλάχιστον αστείο λοιπόν να διαμαρτύρονται και να σκίζουν ιμάτια οι υπέρμαχοι της αριστείας αυτής που δεν υφίσταται ή αυτής που απλώς έχει κακοποιηθεί για δεκαετίες στη χώρα μας, σύμφωνα με την οποία όλοι μπαίνουν στον τορβά ή «κληρωτίδα»  λιγότερο ή περισσότερο έξυπνοι, λιγότερο ή περισσότερο επιμελείς.

Αν αποφασίζαμε ως κοινωνία και ως πολιτεία ότι η αριστεία στο δημοτικό έχει βάση γιατί χρειάζεται και προσφέρει, θα έπρεπε να έχουμε τολμήσει μια άλλου τύπου αξιολόγηση που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.

Αν πάλι όχι (όπως γίνεται εξάλλου σε όλα τα προηγμένα εκπαιδευτικά συστήματα που ζηλεύουμε πχ Φινλανδία), έπρεπε να την καταργήσουμε τελείως και απλώς οι γονείς να έχουν μια περιγραφή της προσπάθειας που κάνει το παιδί τους στο σχολείο.

Τα υφιστάμενα όμως τα «σου/ μου /του» είναι ελληνικές πατέντες αξιολόγησης της αριστείας, που στόχο έχουν να δικαιολογήσουν και να συντηρήσουν (τουλάχιστον έως το Λύκειο) τις προσδοκίες και φαντασιώσεις των γονέων και ένα ολόκληρο σύστημα παραπαιδείας, παρά την ίδια την προσπάθεια των παιδιών.

Οι κοκορομαχίες λοιπόν δεν αφορούν τα παιδιά. Γίνονται στο όνομά τους, αλλά πάλι δίνονται σε λάθος γήπεδο!