Νίκος Πορτοκάλογλου: Η γενιά μου βρήκε τη μαγική συνταγή. Ζούσε λες και η πίτα ήταν ολόκληρη αλλά και ο σκύλος χορτάτος.

Σκέψεις με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του Στάθη Ν. Καλύβα

“Ανήκω στην πρώτη γενιά της μεταπολίτευσης. Προσπάθησα μέσα από τα τραγούδια μου να διηγηθώ την ιστορία της γενιάς μου, όπως κάνει κάθε τραγουδοποιός σε κάθε χώρα και εποχή.
Και η γενιά μου ήταν η πρώτη που ανακάλυψε τη μαγική συνταγή για να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Να καταναλώνεις σαν καπιταλιστής και να μιλάς σαν μαρξιστής. Να ζεις πλουσιοπάροχα με δανεικά καταγγέλλοντας το δανειστή σου. Και τώρα τελευταία, να έχεις τα ευρώ σου στην Ευρώπη και να διαφημίζεις τη δραχμή. Πιστεύω πως εκεί, στη διγλωσσία και τον κυνισμό της δεκαετίας του ’80, βρίσκονται οι ρίζες του δηλητηριώδους φυτού που άνθισε στις μέρες μας. Ήταν η νοοτροπία αυτής της γενιάς που εξελίχθηκε σε εθνική ιδεολογία. Προσπάθησα να την περιγράψω με ένα στίχο: αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά.

Στην αρχή της κρίσης η κρυφή μου ελπίδα ήταν πως αυτή η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα θα μας οδηγούσε διά της βίας σε μια ενηλικίωση. Μια σκληρή ματιά στον καθρέφτη, μια μετάνοια, μια αλλαγή πλεύσης. Ένα restart. Για να συμβούν όλα αυτά όμως υπάρχει μια απλή και δύσκολη προϋπόθεση: να ψάξεις και να παραδεχτείς τα λάθη σου. Προσωπικά έχω περάσει δύο μεγάλες κρίσεις στη ζωή μου, μία λίγο μετά τα τριάντα και μία γύρω στα πενήντα. Και στις δύο περιπτώσεις προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως έφταιγαν η κοινωνία, οι δισκογραφικές εταιρείες, οι γυναίκες, οι φίλοι ή το άσχετο κοινό που δεν καταλαβαίνει τα μεγαλοφυές μου έργο, αλλά δεν τα κατάφερα. Κι έτσι αναγκάστηκα με βαριά καρδιά να ρίξω την ευθύνη σε μένα. Να ζητήσω βοήθεια και να ψάξω τα λάθη μου. Να βρω τι πήγε στραβά και να αποφασίσω τι κρατάω από το παρελθόν και τι πετάω. Να ξαναδώ δηλαδή ποιος είμαι, πού είμαι και πού πάω. Όπως καταλαβαίνετε, μιλάω για ψυχοθεραπεία.
ΣΧΟΛΙΟ: Aντάρτες της πορδής με λεφτά πλέον όχι του μπαμπά, αλλά απλώς δανεικά. That's all...