του Σταμάτη Κραουνάκη
Με κοίταζε πάντα καχύποπτα. Σα να μου έλεγε «δεν είσαι
με τα καλά σου παιδάκι μου». Μ' αγάπησε και την αγάπησα και περπατήσαμε μαζί.
Είπε το «Τι τα Θες», το «Ανατολικά της Εδέμ», το «Πάτωμα». Τα διάλεγε μονάχη
της. Στη Θεσσαλονίκη, τη φιλοξενούσα στην Καλαμαριά το '90, όταν έγραφα τη
«Μήδεια». Ξύπναγα νωρίς εγώ και έγραφα, πάφα πούφα οι καπνοί, ερχόταν λίγο πιο
μετά, αργά, σαν γάτα νυσταγμένη, και μου 'λεγε μυρίζοντας το χώρο πονηρά: «Πάλι
μας επισκέφθηκε ο Ευριπίδης;». Μου 'κανε λίγο μούτρα που δεν τη φώναξα να πει
«του Έρωτα μέγα Κακό». Κούναγε το κεφάλι και μου 'λεγε «δεν έχεις ακόμα αρχίσει
τη μάχη του Πέτα». Είχε δικαιοσύνη. Μοιάζαμε πολύ. Γελάγαμε μουλωχτά για πολλά
που μοιάζανε σοβαρά και δεν ήτανε. Της καθόντουσαν σουξέ κι αδιαφορούσε. Ήταν
μια Αγία. Είπε και το «Αυλαία και Πάμε» μοναδικά, πάνω σ' έναν φρι οδηγό δικό
μου. «Πώς θα το πω;». «Πάτα πάνω μου, δεν έχει μέτρα». Αμόλησε, κολύμπησε. Το
κάναμε δώρο στον Καρακατσάνη όταν έπαιξε μετά την αρρώστια. Περιπέτεια σπάνια.
Έφυγε στη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου. Ήταν ένας φάρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου