"Άγιος Γεώργιος" - Γαλατάδες - Γιαννιτσά -Πέλλα

Άγιος Γεώργιος (πρώην Δήμος Μ.Αλεξάνδρου), Γιαννιτσά, Πέλλα (230 κάτοικοι περίπου)

Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς χτίστηκε το χωριό και ποια ήταν η ελληνική του ονομασία. 

Οι Τούρκοι το αποκαλούσαν "Ντορτ-Αρμούτ", δηλαδή "Τέσσερις Αχλαδιές", πιθανώς λόγω της ύπαρξης των αντίστοιχων δέντρων.

 

Η παλιά θέση ήταν επί της Εγνατίας Οδού, στην περιοχή "βουδολίβαδο". Εκεί βρισκόταν το περίφημο χάνι του Καστοριανού Χατζή, την τελευταία οργανωμένη στάση του ταξιδιώτη πριν την άφιξη στην Έδεσσα ή την είσοδο στην πεδιάδα της Καρατζόβας.

Μέχρι το 1954 σώζονταν λείψανα της τοιχοδομής. Μετά τη νέα διανομή κλήρων το χάνι καταστράφηκε ολοσχερώς.

Στη σημερινή θέση της Εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου βρισκόταν το κονάκι του Αρβανίτη Μπέη, γύρω από το οποίο οικοδομήθηκε το χωριό από κατοίκους των γειτονικών οικισμών. Λόγω της εξουσίας του μπέη, η οποία υπερείχε μέχρι και της τουρκικής αστυνομίας, στο χωριό έβρισκαν άσυλο κυνηγημένοι Χριστιανοί.

 Η κατάσταση άλλαξε όταν ο Μπέης άρχισε να προσφέρει προστασία και στους κλέφτες της περιοχής, οι οποίοι δούλευαν στο τσιφλίκι του.

Μαρτυρίες των γερόντων του χωριού αναφέρουν την ύπαρξη τριών λόφων ύψους 3 μέτρων και απόστασης 200 μέτρων ο ένας από τον άλλον. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ήταν τμήμα του τοπικού συστήματος φρυκτωρίας για τη μετάδοση πληροφορίας μέσω φωτιάς.

Σε απόσταση 200 μέτρων από το χωριό βρισκόταν η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, περιτριγυρισμένη από καραγάτσια κι αθέατη από τούρκικο μάτι υψωνόταν, στις αρχές του 19ου αιώνα, η μοναδική εκκλησία της περιοχής. Στην εκκλησία αυτή, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο, εκκλησιάζονταν οι κάτοικοι όλων των γύρω χωριών.

Κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, το 1877, διερχόμενες ομάδες τούρκων εφέδρων στην πορεία τους προς την Αδριανούπολη, φιλοξενήθηκαν στο χωριό. Αυτοί έκαψαν την εκκλησία και όλα τα κειμήλιά της.

Γενάρχης του χωριού θεωρείται ο Παπαντωνίου από τη Νότια Αλμωπία, ο οποίος για να αποφύγει τον εξισλαμισμό κατέφυγε στο Βαλτολίβαδο (σημερινή Δάφνη Πέλλας) μαζί με άλλους χριστιανούς από την Αριδαία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στον Άγιο Γεώργιο.

Από γραπτές σημειώσεις των ιερέων σε εκκλησιαστικά βιβλία, μαθαίνουμε ότι μέσα σε λίγα χρόνια, η εκκλησία ξανακτίστηκε στον ίδιο χώρο, αλλά μικρότερη και με τη συνδρομή των κατοίκων αγοράστηκαν βιβλία (1885).
 Το εσωτερικό του ναού διακοσμήθηκε με εικόνες, προσφορά των κατοίκων, στις οποίες αναγράφεται η χρονολογία 1898.

Οι έρανοι των ετών 1899, 1901 και 1904 βοήθησαν στην αποπεράτωση του ναού, οποίου το όνομα άλλαξε, εντελώς αδικαιολόγητα, σε Άγιος Δημήτριος.

Στην εκκλησία υπήρχε μια πλάκα με επιγραφή, η οποία ανέφερε ότι η εκκλησία κάηκε στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο και ξανακτίστηκε με τη συνδρομή των κατοίκων όλων των γειτονικών χωριών. Τόσο το πανέμορφο σκαλιστό τέμπλο, όσο και ολόκληρος ο ναός κατεδαφίστηκαν.

 Οι κάτοικοι του χωριού το 1957 έκτισαν την καινούρια εκκλησία του Αγίου Δημητρίου με δικά τους έξοδα, στο σημείο όπου βρισκόταν το κονάκι του μπέη.

 πηγή:giannitsa.gr